Kendi Ben' imin Çevresinde ki Hiçlik
Odada bir kapı, bir yatak,
bir koltuk, bir lavabo ve parmaklıklı bir pencere vardı. Fakat
kapı gece gündüz kapalı duruyordu, masanın üstünde kitabın,
gazetenin, tabaka kâğıdın, kurşunkalemin bulunması yasaktı,
pencere bir yangın duvarına bakıyordu; kendi Ben'imin
çevresinde ve dahası bedenimde mutlak anlamda hiçlik inşa edilmişti. Elimden her şey alınmıştı, zamanı bilmeyeyim diye
saat, bir şey yazamayayım diye kurşunkalem, bileklerimi
kesmeyeyim diye bıçak alınmıştı; hatta bir sigara gibi en
küçük bir kendini uyuşturma aracı bile yasaklanmıştı.
··
63 görüntüleme
Öne Çıkan Yorum
Yapacak hiçbir şey yoktu, duyacak hiçbir şey
yoktu, görecek hiçbir şey yoktu, her yerde ve sürekli olarak
insanın çevresinde hiçlik, zamandan ve mekândan mutlak
anlamda yoksun bir boşluk vardı.
Satranç
Karantina günlerin de millet...
Ve etrafımda hep yalnızca masa,
dolap, yatak, duvar kâğıdı, pencere vardı, oyalanabilecek
hiçbir şey yoktu, hiçbir kitap, gazete, yabancı yüz, bir şeyler
not etmek için kurşunkalem, oynayacak kibrit yoktu, yoktu,
yoktu.
Satranç
Neyse ki bizim kitaplarımız var, en azından
Yaklaştım ve
şişkinliğin dikdörtgen biçiminden bu biraz şişmiş olan cepte
ne taşındığını anlar gibi oldum: bir kitaptı! Dizlerim titremeye
başladı: bir KİTAP! Dört ay boyunca elime tek kitap
almamıştım ve bir kitabı, insanın birbirine eklenmiş
kelimeleri, satırları, sayfaları görebileceği, farklı, yeni,
yabancı, dikkati başka yerlere yönlendirici düşünceleri
okuyabileceği, izleyebileceği, beynine alabileceği bir kitabı
sadece kafamda canlandırmanın bile aynı zamanda hem
heyecanlandırıcı hem de uyuşturucu bir etkisi vardı.
Satranç
Adamla aynı kafayı yaşadığımızı kantlarım...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.