"İnsan sabahtan akşama kadar bir şey olmasını bekler ve hiçbir şey olmaz. Bekleyip durur insan. Hiçbir şey olmaz. İnsan bekler, bekler, bekler, şakakları zonklayana dek düşünür. Hiçbir şey olmaz. İnsan yalnız kalır. Yalnız. Yalnız." Naziler hakkında çok şey okudum, çok şey yazdım. Bir Alman Profesörün cani deneyler yapması gereken bir çingeneye olan aşkını da okudum, SS birliklerinin sadakatini de... Kampları okudum, Nazi kamplarını. Bazen yutkuna yutkuna ve yazdım. Adolf'un manav kızına olan aşkını da Yahudileri öldürürken neler hissetmiş olduğunu da, savaş savaş diye bağırırken 1920'li yıllarda nasıl kendi olduğunu da... Ancak iddia ediyorum, bu son zamanlarda okuduğum en etkileyici Nazi işkencesini anlatan kitaptı. Yazarın karısı ile birlikte intihar etmeden önce yazdığı, Özdemir Asaf'ın "Öleceğini bile bile yaşadığını unutmuştu o an" dizesini bana hatırlatan bir yazın. Neden yazmış ki diyerek dalga ile başladığım ve bittiğinde beni dalgaya aldığını anladığım kitap! Öneriyorum, şiddetle! Özellikle de kitabın sonu; o son cümle, yazarın intihar etmeden önce yazdığı kitap olduğunu da düşünerek okunduğunda, çok etkileyici ve sarsıcı aslında.
