Halbuki məsələ çox bəsitdir : "İnsan xəstələnər və ölər". Bir dəfə birinə təqribi belə bir sual vermişdim: "Xəstə insanların həyat eşqi niyə bizimkindən daha çox və alovludur?" Cavabı ondan ibarət idi ki, bizlər sağlamlığımızın dəyərini yalnız onu itirəndə anlayırıq. Əsərdə xəstə psixologiyası çox gözəl bir biçimdə təsvir edilib. Bəzən ümid, bəzən sevgi, bəzən ümidsizlik, bəzən yalnızlıq dolu həmin o psixologiyadakı baş qəhrəman bizə çox şey danışır həqiqətdə və bildirir ki, ağır bir xəstəlik keçirməmiş bir şəxs əslində elə də çox şey bilmir həyatla bağlı. Razıyam bu fikirlə mən də. Və insan xəstə olarkən ağacın belə səhhətinə həsrət dolu baxır :)
