Jean Paul Sartre'ın okuduğum ikinci kitabı oldu. Otobiyografik bir eser. Ama kesinlikle emsallerinden çok farklı bir otobiyografik eser. Neden mi ? Çünkü Sartre, bilinenin aksine eserinde çocukluğunu felsefe üzerine kurduğu bir temel olarak ele almış. Ilerleyen yaşlarında bu eseri kaleme almış ama çocukluğu bu denli yalın şekilde ele alması takdire şayan. Kitabı okurken, Sartre'ın çocukluktan başlayarak kendisiyle özdeşleşen Varoluşçuluk kuramının tohumlarını attığını net şekilde biz okurlar gözlemleyebiliriz. Kitapta, kendisi ve ailesi onun cocuk gözüyle okuyucuya nefis şekilde aktarılmış. Yalnız basta ifade ettiğim gibi; felsefi temeller üzerine bir açıklamadan söz ediyorum. Iki bolümden oluşan bir kitap. Okumak ve yazmak. Sartre'ı yazmaya başlatan süreci görmek mümkün. Henüz küçük yaşlarında yaşamı ve kendisini sorgulayan, henüz küçük yaşlarda okumaya başlayan, araştırmaya başlayan bir çocuk olarak onu yazmaya götüren süreç artık kaçınılmazdır. Içinde yaşadığı ortamın bir parçası iken dahi kabının dışına çıkmayı başaran bir çocuk. Hem arkadaşlarıyla hem ailesiyle bir bütün halinde olan ama o bütünün dışına da taşabilen bir yapı... Düşünsel seyahat yani. Sartre düşlerinin büyüklüğü kadar özgür bir nevi. Ailesiyle büyük bir adam, arkadaşlarıyla küçük bir çocuk... Sartre'ın yaşama,yaşamına ve düşünsel kişiliğinin temellerine dair güzel bir panaroma bu otobiyografi.

SözcüklerJean-Paul Sartre · Can Yayınları · 20201,542 okunma

·

24 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sercan Yıldız