Hiçbir şey yapacak durumda değilim.
Hayatta benim için artık ne önemli olabilirdi? Bundan sonra düşünmenin, müziğin, nakış yapmanın ne gereği vardı? Gençliğimin en güzide, en hassas yılları böyle yalnızlık içinde mahvolduktan sonra.. insanın yaşama cesaretini kıran bu soruya ben bir tek cevap bulabildim.
Gözyaşları...
Benim hakkımda zayıflıyor, değişiyor diyorlar. Fakat benim için bunların ne önemi var? Artık kimin hoşuna gideceğim? Artık kimin için tatlı bir hayal, çekici bir varlık olabileceğim? Bana öyle geliyor ki bütün hayatım derin bir karanlık içinde sönüp gidecek. Keder veren şiddetli bir can sıkıntısıyla karışık bu kabuslu hayattan, kurtulmak, silkinmek için kendimde en ufak bir kuvvet bulamıyordum.
··
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.