Dönemimiz itibariyle toplumsal karamsarlığımızın zirve yaptığı bu dönemde ilaç gibi gelen bu kitabı su gibi içtim. Ancak yanlış anlaşılmasın, bu kitabı yazarımızın söylediği gibi “Yanımdan geçen insanlar bana bakıp halime şükrediyordu.” cümlesindeki anlamıyla bir şükretme nedeniyle değil, kendi enerjimin ve farkındalığımın tavan yapması için su gibi içtim. Çünkü hepimiz biliyoruz ki Mitat Enç hepimizden daha iyi görüyordu. “Yedi, sekiz yaşlarında gözlerini kaybedip, otuzuna kadar yakınlarınca giydirilip, yedirilen kat kat körleştirilmiş zavallılar tanıdım.” Kendisi her ne kadar ilk başlarda bu durumu inkar etse de, alışamasa da az önceki alıntıda sözü ettiği kişilerden olmadığını bize açık açık gösteriyor. Özellikle yazarın yaşadığı dönemi dikkate alırsak ne kadar zor bir süreçte kendisini geliştirdiğini, ülkesine ve ailesine verdiği değeri daha iyi anlayabiliriz. Aradan yetmiş yıl da geçse eğitim sürecindeki sıkıntıların, yozlaşmışlığın neredeyse aynı olduğunu hissediyor ve görüyoruz. Yazarımızın bu sıkıntıları da çok akıcı bir dille tasvir etmesi açıkçası kendi adıma kitabın bütünü için oldukça olumlu diyebilirim. Kör ama hayatı duyan bir hayat yaşayan Mitat Enç’in bu kitabında edebi yönden eleştirilecek kısımlar olsa da bunları yazma gereği görmemekle beraber kitabın bana kattıklarıyla ilgili buraya ne yazsam az kalacaktır. Hocamızı ve onun gibi cumhuriyetimizin yetiştirdiği aydın kişileri saygı ve sevgiyle anıyorum. “Bu son fasıldır ey ömrüm, nasıl geçersen geç.”

Bitmeyen GeceMitat Enç · Ötüken Neşriyat · 2020932 okunma

·

47 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

D