Bak Safiye, "insan umut ettiği sürece yaşar," diye çok klasik bir söz vardır. Yaşamak için umut etmek zorundayız. Buna mecbu ruz. Sen yıllardır kaybettiğin şu umutlan nereye sakladınsa bir an ön ce çıkar artık. Dünyaya, Tann'ya ve Tann'nm bize bahşettiği hayata küsemeyiz. Kınlabiliriz, üzülebiliriz, bazen isyan bile edebiliriz ama bunu çok uzatmaya ve küsmeye hakkımız yok. Henüz seninle yeteri kadar konuşmadık. İçindekileri bilmiyorum. Kimbilir ne kadar üzül dün, kırıldın ki, yıllardır bu mezar gibi eve kapattın kendini ama ye ter. Bunlara dur demenin zamanı geldi. Önce kendini, sonra da kar deşlerini düşün lütfen. Sen bana destek olmazsan ben ne sana ne de onlara yardım edebilirim. Lütfen bir kere cesur olmayı dene.
Sayfa 182Kitabı okudu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.