Son Ada, yorumunu yazarken en çok zorlandığım kitap oldu. Okurken de okuduktan sonra da aklımda bir sürü düşünce vardı. Yorumunu yazmaya kalkıştığımda da sürekli silmek zorunda kaldım. Bunun sebebi düşüncelerimin karmaşıklığı ya da kitabı anlatacak cümleleri kuramayışım olabilir. Kitap anlatıcısının ‘son sığınak, son insani köşe’ olarak tanımladığı ıssız bir adayı anlatıyor. Bu ada kırk evin sakinlerinin, bakkalın ve oğlunun, martıların sığınağı. Kitapta önemli yeri olan martılar, insanlarla bu dingin doğayı paylaşıyor ancak bu durum 24 numaradaki yaşlı avukatın ölmesi ve 24 numaraya ülkenin emekli olan başkanının yerleşmesiyle değişiyor. Asırlardır yaşadıkları adayı insanlarla paylaşmayı kabullenen martılar artık adada istenmez oluyor. Kitap herhangi bir ülke, isim veya zaman belirtmeden yazıldığı dönemden öncesini, yazıldığı dönemi hatta yazıldığı dönemden sonrasını eleştiriyor. Yazıldığı dönemden sonrasını diyorum çünkü kitap Gezi Parkı olaylarından önce yazılmasına rağmen bu olaylarla örtüşüyor. Kitabın anlatıcısı ne kadar yavan bir dille yazdığını söylese de her yerin altını çizmek istedim. Kitabı okurken bazen farkında olmadan kitabı bıraktım ve son okuduğum cümleyi düşünmeye başladım. İnce bir kitap olmasına rağmen etkileri çok fazla ve tekrar tekrar okuma isteği bırakıyor.

Son AdaZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 201351,4bin okunma

·

135 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Süreyya DÖNMEZ