“Çocukluğum” adlı üçlemenin ilk kitabı şu cümlelerle bitmişti:
“Annemi toprağa vermemizden birkaç gün sonra dedem:
- Ee Leksey, dedi. Madalyon değilsin ki seni boynumda taşıyıp durayım... Var git insanların arasına karış...
- Ve ben de insanların arasına karıştım.”
Üçlemenin ikinci kitabının ilk cümlesi ise şöyle başlamaktadır:
