Denir ki: Tutku acının yücelişidir. Acıdan mı doğar tutku, sevinçten mi ? Bilinmez elbet, ama bilinen, tutkunun yaşayan ölüm olduğudur. Bazen sonsuz bi belirsizliğin bellek kırıntılarından bile yoksun, bazen neredeyse kesin bir gerçeğe tutsak edilmiş, somut.
Denir ki: Güneşin yeryüzüne bıraktığı izler kadar derindir geçmişi, söküp atmak olanaksız değilse bile, yapışkan bir sessizlik, var olmadığı halde süregelen bir gereksinmedir. Aklın ve anımsayışın yüzeylerinde dolanan, ara sıra kuytulara inen acıdır, ağrıdır. Ölümün yerine bir anıt olur ve o zaman tutkunun hükmü ölümsüz bir hiçliğe dönüşür.
··
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.