Şükrü Erbaş , benim toprağım.Yani Yozgat'lı.1953 doğumlu.Bu incelikte ve hassasiyette biriyle aynı memleketin insanı olmak beni mutlu etti. Babama sordum.Tanır mısın diye? Aralarında 10 yaş var.Belki bi tanıdık bulurum ortak. Tanışmayı değil de bir imzalı kitabı olsa yeter.72 senesinde Toprak Mahsulleri Ofisinde çalışmış.Daha 19 yaşındayken. Rahmetli dedem 1976 yılına kadar aynı yerde çalışmış. Dedemle beraber mesai arkadaşlığı yapmışlar anlayacağınız. Eşi, Hatice hanımı 2015 yılında kaybetmiş.Ardından da bu şiir kitabını yazmıştır.Kitaptaki şiirlerin büyük çoğunluğu eşine yazılmıştır.Ona seslenir her satırda. Ona Ömür Hanım diyerek de seslenir bazen. Dünya enerjisini onun ölümüyle kaybettiğinden yakınır. Onu sevmenin dünyayı sevmek olduğunu söyler. Kirpiklerini çoğu şiirlerinde kullanır. Çocuklarının ve kendisinin onun gidişine alışamadığını anlatır. Bir nevi onun ölümünden sonraki süreci ölümü bekleme süreci olarak görür Erbaş. Mezarının başından ayrılmadığından bahseder.Özlemini bu şekilde gidermekten başka birşey yapamayacağını söyler. Onla olmayan gezilerinden bile zevk almadığını artık belirtir. Hatta eşyaların bile Hatice hanımı özlediğini, onsuz eksik kaldıklarını belirtir şiirlerinde.Kendisini onsuz eksik görür. Tamamlayıcım gitti der.Ölümünü sürekli sorguluyor satırlarında.Ölümü senden mi öğrenecektim? der.Bazen de onun yokluğuyla karşılıklı konuşur.Seninle konuşabilmek için taşların dilini öğrendim der.Yalnızlığından ve onsuz yaşadığı mutsuzluktan bahseder. Kitapta, bol bol düzyazı görürüz. Serbest şiirleri de vardır. Uyaklı, hece ölçülü şiirleri de vardır.Kısaca her tarzdan bir ürün vermiş yazar. Ama çoğunluk şiirleri serbest stil, kuralsız uyaksız şiirler.Şair, kendini uyağa bağlı kalmadan anlatmak istemiş.Bazı şiirleri çok derin anlamlı, bazıları çok basit ve sade. Bunu yazanla bunu yazan aynı adam diyosunuz.Şiirlerini genel anlamıyla beğendim.Bir ölmüş kişiye yazılmış ağıt tadındaydı. Puanım 8.