Bu kitabı okurken bazen çok az sıkıldım. Nedeni şu ki İvan İlyiç'in iş hayatını anlattığı bölümler beni çok tutmadı. Ama şöyle bir gerçek var ki İvan İlyiç'in bu hayatta en büyük eğlence ve övünç kaynağı işi olduğu için de uzatılmış olabilir. Dolu dolu yaşamanın verdiği eğlence ve o eğlencenin sağladığı göz perdesi ve tüm hayatı kaçırmak nasıl tasvir edilir diye sorulsaydı bu kitabı örnek verirdim. İvan onca güzellik arasında o kadar kaybolmuş ki kendi sonunu elleriyle hazırlamıştı. O eğlenceli hayatında yanında olan kaç kişi hastalandığında onun ayaklarını havaya kaldırmıştı ki? Hiç kimse. Sadece uşağı olan çocuk en içten merhametiyle yapıyordu bunu. Bu kitabı okuyunca en büyük korkularımdan biri olan yalnızlık hissi baş verdi içimde. Belki de hepimiz her an İvan gibi çaresiz kalabilir ve tek bir tane içten gülüşe mahrum kalabilirdik. Eğlenmek güzel şeydi İvan için ama sonunu düşünmüş müydü acaba? Hem eğlence hem de kendi egosunda boğulmuştu bana kalırsa. Ölüm döşeğinde bile kendisine ölümü yakıştıramıyor ve kendisinin özel bir insan olduğundan bahsediyordu. Ama sonunda Tolstoy'un dediği gibi "İvan gözlerini kapadı!" Okumanızı öneririm. Küçük, hoş bir kitap.

İvan İlyiç'in ÖlümüLev Tolstoy · Can Yayınları · 202045,5bin okunma

·

142 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Buse