“Yalnızlık, kendi içinde iki kola ayrılıp tamamen zıt kutuplara yayılabilen bir şey. Ne garip. Bazı yalnızlıklar insana sahiden güven veriyor. Ondan bir duvar örüp sırtını yaslıyorsun, kalkan olup önünde duruyor, o mesafe derde deva oluyor, temassızlık iyi geliyor. Tercihe bağlı ve dozunda yalnızlıktan bahsediyorum. Belki de öğrenilmiş bir dinlenme biçimi. Fakat öbürü, yani mecburi yalnızlık çok yaralayıcı bir durum. Aslında birileri bedensel olarak var ama başka bir yerde. Veya kafası başka bir yerde. Ya da hiç yok. O kısım işte, bir miktar kol kanat kırıcı maalesef. Kol kanat kırılması bazı durumlarda kalp kırılmasının önüne geçiyor ve kalbin üstünü örtmek zorunda kalıyorsun.”
Sayfa 124 - Küsurat YayınlarıKitabı okudu
·
164 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.