"Ne istediğimi kendimde bilmiyordum; Hayattan korkuyordum , Hayattan kaçıp uzaklaşmak istiyordum, Ama gene de Hayattan birşeyler bekliyordum." Okuduğum en gerçek itiraf. Sadece bu cümle bile çoğu dünya klasiğinden değerliydi benim için. Çünkü sadece birkaç cümle değil. Birçok ömrün özeti bu cümle. İnsan doğası gereği kendini özel hisseder. Ben farklıyım, benim başıma bunlar gelmez ben daha bir güzelim ya da. Kendinden nefret eden insan bile içten içe sever kendini. Ve işte bekler.. Mesele burdan sonrasında ilk adımı o bekler, daha iyi günleri bekler, sürekli hayal kurup yine bekler. Benim mesela gerçek olmayacağını bildiğim halde kurduğum hayallerim vardı. Hayal kurmayı sevmeye başlamıştım. Hayalperestlerin daha güzel bir yaşam için birarada olması gerek ama malesef bu da bir hayalden ibaret. Şunu söylemek istiyorum ki hatta düşündüğümü buraya yazmak istiyorum çünkü bu aralar kalem tutmaya bile isteksizim. Ve uzatmadan yazıcam. Belkide beklediğimiz yerdir, beklediğimiz andır. İnsan kabul edemiyor ilk başta hani buramı yani, bu anmı. Evet işte bu an, ve senin şuanda olduğun yer. Bundan emin ol ya da hayatının sonuna kadar bekle tercih senin.

İtiraflarımLev Tolstoy · Antik Kitap · 201622,9bin okunma

·

311 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

MUSTAPHA MOND