Cortazar okumadan edebiyat seven bir okur, büyük olasılıkla hayâl görüyordur. Olmaz. Mümkün değil. Gel ve Ayakizlerinde Adımlar'ı oku. Yaz'ı oku, Silvia'yı oku, Kindberg Diye Bir Yer'i oku. Edebiyat neden bu kadar güzel ve ben neden edebiyatsız yapamıyorum sorusunun cevabını verenlerden birisi de Cortazar değil mi? Kitabın kapağında o güzel atın başını okşayan elimizle biz nasıl da güzel dokunuyoruz ve bizler ne kadar da güzel okuyoruz, Cortazar'la. Neden anlamaya çalışıyoruz ki? Neden kendimizi bu dereye, bu çağlayana bırakmıyoruz? Kulaklarımızda coşup giden bu sesleri neden kana kana dinlemiyoruz? Gözlerimiz satır satır neden okumuyor? Neruda'nın şeftali benzetmesini zihnimizin bir yerlerinde saklayıp neden doya doya yemiyoruz?
Cortazar'ın dilinin, üslûbunun güzelliğini sadece Le Guin'in Yerdeniz serisine benzetebilirim veya Yerdeniz'de Le Guin, Cortazar'a bir şekilde ulaşabilen bir anlatım ve dil gücüne, rengine ulaşmış gibi geliyor bana. Cortazar öyküleri, yazar olan, okur olan herkesin gıpta edeceği güzellikte akıp giden kelimeler, cümleler, imgeler denizleri, okyanusları çünkü.
Ayakizlerinde Adımlar, yine toplama ve yazara ait olmayan bir kitap, kitabın son öyküsü Arayış, diğer öykülerdeki atmosferi, hissi aşan ve bu anlamda kitabın aurasının dışında durabilen bir öykü, kısa bir roman. Bu öykü dışında öyküler birbirine benzer uzunlukları, birbirini andırır auraları, çok güzel dili ve üslûbu ile hakikaten her türden edebiyat açlığını doyuracak güzellikte.
Cortazar'ın ışıklı, kıpır kıpır dil dünyasını herkese öneririm.
