"Hayvanların olmadığı bir çocukluk neye yarar ki? Hiçbir şeye, diyor Canetti; böyle bir çocukluk yaşanmaya değmez."
Çocukluğuma dair anılarıma şöyle bir baktım, var üç beş hatıram. Bir keresinde beni köpek ısırmıştı ama hiç öfkem yok köpeklere, haklıydı sabahın bir vakti yeni doğum yapmış köpeğin önünden geçip huzursuz eden bendim. En sevdiğim hayvan . Bir de .
Yılanları hiç sevmem. Korkarım. Tiksinirim. Öyle bir şey. Soğuk.
Ama yine de şu aşağıdaki paragraf üzdü beni. Can candır. Bunu yazarken de buz gibi oldu sırtım.
"Çocuklar, eziyet etmek için, yılanları kireç dolu bir çuvala attıktan sonra su döküyor. Yanma azabı çeken yılanların tıslamasına, yılanların gülüşü adını veriyorlar."