Diyebilirsin ki, bir insanı, fotoğraflarından ve hakkındaki haberlerden ne kadar tanıyabilirsin? Haklısın. Belki de çok az... O zaman şöyle demeliyim: Seni az tanıyorum... Az... Bir çokları gibi kitaba bu alıntıyla aşık oldum ve okumaya başladım. İlk başta anlayamadım tabii, birini “az sevmekle “ tarikat şeyhinin oğluyla evlendirilen 11 yaşlı Derdanın ne alakası var dedim? Kitabın ilk kısmı kız Derdanın evlendikden sonrakı hayatını anlatıyor. Öyle bir hayat ki yaşamın acı gerçeklerini teker teker yüzümüze vuruyo sanki… Şiddet üstüne şiddet var. Bazı cümleleri okuyamadım bile hemen geçip bitirmek istedim… Okunması bu kadar güçken kim bilir yaşanması nasılda zordu o anları!? Daha sonra 11 yaşlı “mezarlık coçuğu” Derdanın hayatıyla yüzleşdiriyor bizi yazar. 11 yaş ve mezarlık… Fazla söze gerek yok. Büyüklerin bile yanından geçerken korktuğu mezarlık, Derdanın tüm hayatıydı… Ve bir mezar… Oğuz Atayın mezarı onun anlamsız hayatına mana kattı. 11 yaşta yolları kesişen Derda ve Derda 40 yaşlarında yeniden karşılaştı: lakin çok farklı iki insan olarak. Ama nasıl? Hayat onlara neler yaşatmadı ki? Acı, şiddet, korku, hapishane , hastane, ölümü bile gördüler yaşarken, ama en sonunda bir birini buldular… Her şeye ve her kese rağmen. Acını iliklerime kadar hissetim, bazen saatlerle okudum, sonra günlerce bir kenara attım bitirmek istemedim, bir sonrakı sayfayı okursam yıkılırım kalkamam diye korktum. Okuması zor, ama bir o kadarda sürükleyici bir kitap. Ve çok şey anladım: Mesela, İnsan ne yaşarsa yaşasın artık bu son, gücüm kalmadı dese bile yaşıyor; Hiç umut yokken bir işık yana biliyor; Her kes - tüm insanlar kötüyken tek bir iyi insan seni bula biliyor ; Birileri bizi mahvediyorsa, yıllar geçse bile zamanı geldiyinde toparlana biliyorsun; Senin olan 40 yaşında bile olsan seni bula biliyor. Anladım işte kendimce bi şeyler ve ya anladığımı düşündüm.Belkide tüm anladıklarımın kocaman bir yanlışdır. Ama “Belki de hayat, yanlış anlayınca güzeldi. Sadece yanlış anlayınca. Ama her şeyi... “ Okuyun , okutturun!