Ecce Homo'un önsözüde okuyucusuna şöyle hitap ediyor:
" Bu yakında insanlığın karşısına, şimdiye dek ona yöneltilmiş en çetin istekle çıkacağımı göz önüne alarak, önce kim olduğumu söylemeyi gerekli buluyorum. Aslında bilinmeliydi bu: “Kimliğimi saklamış” değilim çünkü. Ama ödevimin büyüklüğü ile çağdaşlarımın küçüklüğü arasındaki oransızlık şuradan belli ki, beni işitmediler, görmediler bile.
Ben kendime açtığım krediyle yaşıyorum; belki yaşadığım da
bir önyargı yalnızca?... Bu koşullar altında, alışkanlıklarımı,
içgüdülerimin gururunu aslında ayaklandıran bir ödev düşüyor bana, şunu söylemek düşüyor: "Dinleyin! Ben falancayım. Başkasıyla karıştırmayın beni herşeyden önce!"
Bu giriş cümlelerinde anlaşılacağı üzere bu eser için otobiyografik bir yapıt diyebiliriz.
Ecce Homo.
Kitabın içeriğinde neler var?
Kendine övgüler var başta..
En büyük eseri ve gurur kaynağı olan "Zerdüşt'üm " dediği eserinden alıntılar var.
Bunun dışında;
Neden Böyle Bilgeyim
Neden Böyle Akıllıyım
Neden Böyle İyi Kitaplar Yazıyorum
Tragedya’nın Doğuşu
Çağdışı Yazılar
İnsanca, Pek İnsanca
Tan Kızıllığı
Şen Bilim
Zerdüşt Böyle Dedi
İyi ve Kötünün Ötesinde
Töre’nin Soykütüğü
Putların Batışı
Wagner Olayı
Neden Bir Yazgıyım Ben
bölümlerinde değindiği içeriklerden kısa söz etmek gerekirse ...
Beslenmesine verdiği önem, Eserlerini hangi koşullarda ürettiği,
Seçilmiş bir yalnızlığı tercihi ettiği,
Sağlığı sorunları,
Alman kültürünü küçümsemesi, yer yer saldırı..
Kimliği ..
Tanrı ve papaz söylemleri,
....
Çok çok da eserlerine ve kendisine övgüler..
Eserlerinin çağında anlaşılamamış olduğu..
Her kulağa hitap etmediği vb..
Okuma etkinliğimde pek çok alıntı paylaştım.
Yazarla ilk tanışma eserimdi. Yazı dilini anlaşılır buldum. Esprili , yer yer ironi içeren anlatımı kitaba ilgimi artırdı diyebilirim. Yazarın bu eserini kendisinin ilk eseri olmamasına rağmen kendisi ile tanışmak için ideal bir eser olduğunu düşünüyorum.
Bir okuma etkinliği sayesinde tanıştığım, uzun zamandır takibinde olan yazarın zaman içinde diğer eserlerine de okuma etkinliğimde yer ver vermeyi düşünüyorum.
Zerdüşt' ten Gece Türküsü ile
Ecce Homo 'e veda ediyorum.
"Dinmeyen, dinme bilmez birşey var içimde, ses olmak istiyor. İçimde sevgiye susamışlık var, sevginin dilini konuşuyor kendisi. "
Gece Türküsü
Işığım ben: Gece olaydım keşke! Ama budur işte benim yalnızlığım, çepeçevre ışıkla sarılmış olmam.
Gecedir: Yüksek sesle konuşuyor tüm fışkıran çeşmeler şimdi. Ve benim ruhum da bir çeşmedir fışkıran.
Gecedir: Yeni yeni uyanıyor sevenlerin türküleri. Ve benim ruhum da bir sevenin türküsüdür.Dinmeyen, dinme bilmez birşey var içimde, ses olmak istiyor. İçimde sevgiye susamışlık var, sevginin dilini konuşuyor kendisi.
Işığım ben: Gece olaydım keşke! Ama budur işte benim yalnızlığım, çepeçevre ışıkla sarılmış olmam.
Ah, karanlık olaydım, gece olaydım! Nasıl emerdim ışığın memelerinden! Üstelik kutsardım bir de sizleri, ışıl ışıl yıldızcıklar, ateşböcekleri göğün!
O ışıktan armağanlarınızla mutlu olurdum.Ama öz ışığımla yaşıyorum ben, gene ben içiyorum benden taşan alevleri.
Bilmiyorum almadaki mutluluk nedir; çoğu zaman bana öyle geldi ki, çalmak daha da büyük mutluluktur almaktan.
Budur benim yoksulluğum, elim durup dinlemeden bağışlıyor; budur çekemediğim, bekleyen gözler görüyorum hep, özleyişin aydınlanmış gecelerini.
Vay, bağışlayanların mutsuzluğu, vay! Güneşimin kararması!
Vay susamaya susamış olmak! Vay açlıktan kıvranmak doymuşluğun içinde!
Gerçi benden alıyorlar: Ama elim ruhlarına dokunuyor mu daha?
Bir uçurum vardır vermekle almak arasında, –ve en küçük uçurumdur en zor kapanan.
Bir açlık büyüyor güzelliğimden: Aydınlattıklarıma acı vermek istiyorum, soymak istiyorum birşey bağışladıklarımı– hayınlığa böylesine susamışım ben.
Doluluğum böyle bir öç kuruyor, böyle bir kalleşlik sızıyor yalnızlığımdan.Bağışlaya bağışlaya öldü bağışlamanın mutluluğu; kendi bolluğundan bezdi erdemim!
Durmadan bağışlayan için tehlike, utanmayı unutmaktır; hep dağıtan kimsenin elleri, yüreği nasır bağlar dağıtmaktan. Gözüm yaşarmıyor artık yalvaranın utanması önünde; sertleşen elim artık duymuyor o dolu ellerin titreyişini.
Gözümde o yaş damlası nereye gitti, yüreğimde o belirsiz ürperiş?
Vay, yapayalnızlığı tüm bağışlayanların! Vay, tüm ışıldayanların suskusu!
Issız uzayda nice güneş dönüyor: Karanlık ne varsa, hepsine konuşuyorlar ışıklarıyla –yalnız bana susuyorlar. Işıyanlara karşı budur düşmanlığı ışığın: Acımadan gider kendi yoluna.Işıyanlara karşı katı yürekli, güneşlere karşı soğuk– böyle döner her güneş.
Bir kasırga gibi döner güneşler yörüngeleri üzerinde.Amansız istemlerine uyup giderler: Budur soğukluğu onların.
Yalnız sizler, ey karanlık, ey gecesel olanlar, siz ısınırsınız onların ışığında! Yalnız siz susuzluğunuzu dindirirsiniz, emersiniz ışığın memelerinden!
Ah, dört bir yanım buz; donmuş şeylere değmekten yanıyor elim! Ah, içimde susuzluk var, sizin susuzluğunuz için yanıp tutuşuyor.
Gecedir: Neden böyle ışığım ben! Geceye susamışlık!
Yalnızlık!
Gecedir: Bir pınar gibi kaynıyor içimden isteğim, –konuşmak istiyorum.
Gecedir: Yüksek sesle konuşuyor tüm fışkıran çeşmeler şimdi. Ve benim ruhum da bir çeşmedir fışkıran.
Gecedir: Şimdi uyanıyor işte sevenlerin türküleri. Ve benim ruhum da bir sevenin türküsüdür.–
Keyifli okumalar dilerim.
Ecce HomoFriedrich Nietzsche · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 20159,7bin okunma
·
2.074 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
