- Ah canım karıcığım, bir hatadır ettim. Affına muhtacım.
- Hayır, hayır, hayır... Bin kere hayır... Hata bilmeden işlenir. Sen bunu ölçtün, hesapladın. Bile bile yaptın. Muradın nedir alçak herif?.. Namusumdan, doğruluğumdan şüpheye düşerek koynumda zampara yakalamak için böyle sessizce geldin değil mi ? Allah’a ahdım olsun ki, bu gece döşeğimde yakalayamadığını birkaç akşam sonra sana elinle tutturayım...
Şuayip Efendi’nin dili dolaşarak:
- Allah esirgesin, Allah esirgesin... Anacığım, kendine gel... Ne fena lakırdılar onlar... Senin dilinde vardır ama kalbinde yoktur bilirim.
- Ahmak adam, hiçbir şey bildiğin yok. Her bir fenalık benim beynimde de vardır, kalbimde de... İçimde de, dışımda da... Anlıyor musun Hebenneka? Aynaya git de suratına bak. Boyalı kukla... Üzerine hiyanet edersem beni kim ayıplıyabilir? Bile bile aldın pezevenk... Bana adıylan sanıylan Orospu Servinaz'ın kızı Binnaz derler. Siz namusluluğun aynalı, oyuncaklı, süslü tasması altında yaşıyan insanlar... Kendinize hoş gelen her fenalığı işler fakat adını değiştirerek, kitaba uydurarak işlersiniz. Evet, bu dünya bütün uydurma düzeni ile, kelime oyunu ile bilerek aldatmak ve aldanmakla dönüyor. İhtiyar karınızın üzerine torununuz yerinde bir kızcağız aldığınız zaman vicdanınız size hiçbir azarlamada, ayıplamada bulunmaz. Bu genç kadın tabiattan zevk alma payını istediği vakit, meydana korkunç iki kelime çıkarırsınız: ırz ve namus...
Sayfa 135 - Atlas Kitabevi, 3. baskıKitabı okudu
·
130 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.