Noktasına, virgülüne kadar katılıyorum. Çok güzel saptamalar! Her zaman düşündüklerimi, çok güzel dile getirmişsiniz. Aslında her birimiz, bıraktığımız anda çürümeye yüz tutacak birer ceset sırtlanmış ruhsal varlıklarız. Dünya yaşamımız boyunca, erdemli bir yaşam sürüp, başkalarının kendi cesedini taşırken zorlanıp tökezlendikleri anda onlara sırt verip yardımcı olabildiğimiz oranda insan olabiliyoruz. Bunu yapmıyorsak eğer, taşıdığımız cesetlerin yükü altında, tökezleye tökezleye ilkel bir varlık seviyesinde yolumuza devam edip, yığılıp kalacağımız son noktaya kadar yürüyen bir ölü gibi bir ömrü tüketip bu dünyadan ayrılıp gidiyoruz.