Yeni bir karakter karşınıza çıkıyor. Bu kitap ilkine göre daha yoğun ve bulanık gibi. Her şey karışacak gibi. :)
Asla insan unutmaz, zamanla başka şeylere alışır. Ve içinde bulunduğu karanlığa bu kadar alışıp ölümle iç içe nefes nefese olsa da, bir dağın eteklerinden yukarı çıkıp tavandan başka bir gökyüzüyle karşılaşınca kirpiklerimiz yine de içimize yerleşmiş o gerçek, taze, sökülmez gömülü sancıyı yok edemiyoruz. Sadece arttırıyoruz zamanı dudak çevremizde oluşan çizgilerde. Eksiliyoruz birer, ikişer. Siliniyoruz.
