Barış Bıçakçının yazım tarzını seviyorum. Yazdıklarını okurken okurla garip bir bağ kuruyor gibi hissediyorum. Bizim büyük çaresizliğimiz kitabına bayılırım. Bu kitabında da bölüm bölüm bir aile içinde olan olayların ortanca çocuk tarafından nasıl algılandığı ve yaşandığı anlatılmış. Çocuğun gözünden babasını, annesini, kardeşlerini hatta evin köpeği ile ilgili düşüncelerini okuyoruz. Bütün bölümler çok iyiydi diyemem. Bazı bölüm bitimlerinde ee ne oldu ki şimdi dedim. Ama bazı bölümler özellikle de babası ile olan bölümlerde cümleleri ile canımı yaktı. Sonunda her şey aslında hatırlandığı gibi demiş, hatırladıklarını yazmış gibi sanki yazar. Başarılı buldum. Ne yazarsa okurum dediğim yazarlardan kendisi.
