Ünlü şairleri belli kefelere koyarız. Belli akımlardan etkilendiler deriz. Mesela kimine Parnasizmden etkilendi deriz. Kimine sembolist deriz. Kimine fütürist kimine dadaist gibi şeyler deriz. Yani belli akımlara dahil ederiz. Ki normaldir. Bunu yaparken şairin ya da yazarın kullandığı metodlardan yararlanırız. Ama ben, bu Zarif adamı hangi kefeye koyacağımı şaşırdım. Bir kefeye ya da bilinen bir akıma dahil etmek saygısızlık olacak diye korkuyorum. Cahit Zarifoğluna ben Zarifist demek istiyorum. Şiirde Zarifizm akımının kurucusu. Hiç bir şairde hiç bir akımda almadığım estetiği sunuyor bu adam. Bu dünyadan olduğuna inanmıyorum. Şairlerin zaten bakış açıları farklıdır. Öylede olmalıdır. Normal bir insanla aynı şeyleri düşünürse nasıl edebiyat yapabilir şiir yazabilir şairler. Ama Zarifoğlu çok enteresan bir şair ya. Yani anlamak namümkün anlamamak ihtimaller dahilinde değil. Hani bir kelime çok şey ifade eder ya işte zarif adam bunu başarıyor. İtiraf etmeliyim ben Zarifoğlu şiirlerini ilk okuduğum zamanlar bunlar ne ya diyordum. Anlamıyordumki. Yani rastgele konulmuş sözler gibi geliyordu. Ama zamanla alışınca üslubuna zamanla onun gibi düşünmeye başlıyorsunuz. Dümdüz okuyup geçtiğim şiirlerini ikinci üçüncü defa okuduğumda kendiliğinden ağzım bir ahenk tutuyor. Aslında zarif adam çok anlaşılmaz değil sadece çok derin yazıyor be. Şimdi bu derinliğe girelim. Şiirde zaten derinlik vardır. Olmadır da. Sonuçta romancılar 500 sayfa yazar bir hikaye anlatır şair onu belki 3 satırda anlatır. 3 satırda 500 sayfalık romanda yazılan yaklaşık 100 bin kelimenin anlatılması büyük bir olay. Yani inanılmaz derinlemesine olmalı. Misal aşk, sevgi, ölüm ya da daha genel kedi, kalem, kağıt, sigara... Bunlar hayattan normal kelimeler. Herkes kullanır. Şairlerde kullanır. Ama öyle bir estetik ve manayla yazarlarki belki orada sigara der ama şair yazarken bu sigaranın dumanı gençlerin uçup yok olan hayalleridir manası katar. Zarif adamda ise işler çok farklı. Farklı olduğuna eminim ama henüz çözebilmiş değilim bu farklılığı. Ama tüm kitaplarını okuyunca bu adamın tüm sırlarını anlarım. Anlarız. Zarif adam düz yazıyor. Yani olan neyse üstünü örtmüyor. Ama yazdığı düzlük hayattan düzlükler değil. İçindeki yolların düzlüğü. İçinden geçenleri pek ellemiyor. Fazladan bir satır koymak ya da bir kelime eklemek istiyorsa bundan çekinmiyor. Kalemine güveniyor zaten adam. Çektiği dert öyle güçlendirmişki kalemini merhaba demesi bile büyük ağırlık içeriyor. Bu yüzden Zarif adam korkmadan yazan, çekinmeden içinden geçenleri belirten bir şair. İçinden geçenlerin güzelliği zaten şiirlerinde var. Anlaması zor değil. Ama zarif adamı anlamasıda kolay değil. Çok okumak lazım bu şairi. Birgün bir şairin biyografisini kitaplaştırmak istersem bu Zarifoğlu olur herhalde. Çok seviyor be abi adam. Çokta sevmiyor. O da kararsız ama güveniyor. Teslim olmuyor. Arkasında dağlar var. Dağa yaslanmış. Sevdiğine arada yakınıyor. Çektiği dertler yetmezmiş gibi halkının. Ve izliyor sessizce olanları. Sonra işliyor bağırtarak kalemi, kağıdı... Kesinlikle tavsiye ediyorum herkese. İlk başta anlamıyamıyorsunuz ama sonradan aynı yerden bakmaya başlayınca çok ayrı manalar kazandırıyor okurken. İlk 100 sayfasını sonra tekrar okumanızı tavsiye ederim. Alışana kadar anlaşılmayan sayfalar onlar oluyor. Keyifli okumalar...

ŞiirlerCahit Zarifoğlu · Beyan Yayınları · 20213,980 okunma

··

3.959 görüntüleme

Zeynep

@okmenzynp ·

16 Eylül 2021 09:19

Her kelimesine hayran olduğum şair... ne de güzel anlatmışsın Zarifoğlunu eline yüreğine sağlık 😊

Oğuzhan Güneş

@OG_08 ·

16 Eylül 2021 16:19

Teşekkür ederim.

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.