Thomsas, Rachelle'yi ormanda önünde yürürken seyrettiğinde, en ufak bir şüphe bile olmaksızın, bir daha hiçbir kadını onu sevdiği gibi sevemeyeceğini anladı. Onda bir kartalın ruhu ve bir annenin yüreği vardı. Onun kendisiyle yaptığı ateşli tartışmalarını bile seviyordu. Yürüyüşünü seviyordu. Saçlarının omuzlarına dökülüşünü. Konuşurken dudaklarının kıvrılışını. Gölden güneş altında pürüzsüz cildi ve yeşil gözleriyle gülerek ilk adım attığında nefes kesici bir güzelliği olmasına rağmen, kuru cildi ve gri gözleriyle bile güzeldi.
Sayfa 590Kitabı okudu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.