Neredeyse bütün Meriç polemikleri aynı kanatlı-kanatsız karşıtlığı üzerinde yükselir. Türk burjuvazisi kendini temsil edecek
"kanatsız, heyecansız yazarlar" arıyordur. Batılılaşmış düşüncenin "kanatları oklarla delik deşik"tir. "Kurum Türkçesi"nin "kolu kanadı kınk"tır. Orhan Veli kuşağı (bu "mikro edebiyat", bu "minnacık şiir", bu "cüceler edebiyatı") "şiirin kanatlarını kesmiş", onu "toprakta sürünen sevimli bir hayvan"a, "kartaldan çok, bir kümes hayvanı"na dönüştürmüştür. Meriç'in Osmanlıca sözcükleri bir mızrak gibi kullanan bol mecazlı bol aforizmalı dili de Cumhuriyet "uydurca"sının (bu "renksiz ve kokusuz", "terbiyeli ve tuvaletli", "cevher"siz ve "usare"siz, "mızmız" ve "mıymıntı" dilin) karşısına diktiği bir kanatlı dildir. "Türk insanının uyuşan şuuruna bir alev mızrak gibi" saplanacak kadar coşkulu, "İsrafil 'in suru kadar heybetli" olması istenmiş pathos yüklü dil. Meriç'te "kanat"ın erillikle özdeşleştiğini, Meriç sözlüğünde "kanatlı"nın daima eril,
"kanatsız"ın dişil, hadım ya da efemine olduğunu da unutmayalım. "Virilite"nin yazarı: "Gür, erkekçe bir isyan"ın, "dürüst ve erkekçe bir kavga"nın, "erkekçe nfil"filar"ın yazarı.
Sayfa 137 - Metis YayınlarıKitabı okudu
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.