Clément'ı görünce doğanın bana sıkıntı ve hınç dolu, boş istekler ve delice öfkelerle kabarmış huzursuz bir ruh verdiğini anladım. Hiçbir şey onun ruhunun huzurunu bozamıyordu. Mutlu ya da mutsuz olmamızın nedeninin, olaylardan çok kendimizde olduğunu ondan öğrenmem gerekirdi. Ama öğütleri dinlemezdim. İyi çocuk Clément'la karşılaştırılmazsam, oyunlarda yaramaz, duygusuz ve kötü bir çocuk olmaktan memnundum. Ben böyle bir çocuktum, yargılamayı size bırakıyorum. Kendimi temize çıkarmak için, tüm evreni yönettiği gibi beni de yöneten, insanların ve tanrıların hakimi olan zorunluluğu mu öne sürmeliydim? Yaşantımı her zaman etkilediği gibi beni bu defa da etkileyen, sıkıntı ve neşe veren güzellik aşkını mı öne sürmeliydim? Neyi öne süreyim? Kimseyi doğa ilkelerine ve estetik kurallarına göre yargılayamaz mıyız?
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.