H. Nihal Atsız, öğretmenken yeşil gözlü bir meslektaşına âşık olur ama ona bir türlü açılamaz. Derin duygular besleyen Atsız, hislerini şiire döker ve öğretmenin dolabına koyar. Öğretmen, mektubun Atsız'dan geldiğini anlar ve hiç açmadan geri verir. Hüseyin Nihal Atsız, mektubun geri gelmesi üzerine mektuptaki şiiri ilerde yazacağı “Yolların Sonu” adlı esere “Geri Gelen Mektup” başlığı altında koyar. Bu şiirin adının Geri Gelen Mektup olmasının nedeni de Atsız’ın yaşadığı bu hüzünlü olaydır. Yüreğin yazdırması, o yüreğe sahip olanınsa onu okumaya bile tenezzül etmemesi, N. Atsız’da nasıl yaralara vasıta oldu bilinmez ama bu yaranın Fuzûlî’ye “Canan’a can olan bilmez canının kıymetini, Canan da bilmez canına can olanın kıymetini.” diye yazdıran yara olduğu kesindir. Atsız, Ruh Adam’da da aslında bunu anlatır. Zira Atsız, Selim Pusat adını bazı yazılarında müstear olarak kullanmıştır. Romanda Selim Pusat Güntülü’ye bir mektup yazar ama Güntülü mektubu geri gönderir. Atsız, Ruh Adam için “Romandaki şahısların hiçbiri muhayyel değil.” demiştir. Bu da Atsız’ın eseri kendi eksikliklerinden yarattığının kanıtıdır. Ayrıca romanda Selim Pusat’ın sevdiği kız olan Güntülü’nün tıpkı Atsız’ın sevdiği öğretmen gibi yeşil gözlü olması, romanın Nihal Atsız’ın yaşamından derin izler taşıdığının bir başka belgesidir. Şairliğin şiarında yaşanmamışlıklar, eksiklikler ve asla tamamlanamayacaklıklar vardır. Atsız misali: “Şair niye gam çeker? Şiir yaratmak için!..” … Eser, H. Nihal Atsız’ın edebi yönünün tapusu olduğunu adeta haykırıyor. Sembolizm ile romantizmin izdivacına tanık olduğumuz eserde aşk, kahramanlık gibi saldırıp dönmemek değil, sevip ölmemek oluyor.

Yolların SonuHüseyin Nihal Atsız · Ötüken · 20156,8bin okunma

·

118 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Muhammed DALKILIÇ