Nietzsche, öğretmeni Schopenhauer’e açık bir ima ile ıstırabın hayata bir itiraz olup olmadığını sorar ve hiç duraksamaksızın “hayır” cevabını verir. Kişinin ıstıraplarını hayatında bütünleyici ve bir anlamda arzu edilebilir bir unsur olarak onaylaması karakterin kuvvet ve büyüklüğünün işaretidir.