Adından da kolayca anlaşıldığı gibi açlık üzerine bir kitap bu. Eh, konu basit… Açlık… Hepimiz biliriz açlığın ne demek olduğunu, bir sebeple deneyimlemişizdir bile. Hatta iş konuşmaya gelince sebepleri nedir, açlık ve yoksulluk nasıl engellenir, kimin ne yapması gerekir; mutlaka fikrimiz vardır. Ama acaba gerçekten biliyor muyuz açlığın ne demek olduğunu? Aç insanın neler yaşadığını? Sokaklarda her gün görüp yüz çevirdiğimiz nicelerinin içinde bulunduğu o çıkışsız girdabı?
İşte Knut Hamsun bu yarı otobiyografik çarpıcı romanında aç bir insanın yaşadıklarını en ince ayrıntısına kadar paylaşıyor okuyucusuyla. 1800lü yılların sonlarında, Norveç’in başkenti Kristiania’da (şimdiki adı ile Oslo) bir genç… Yazar olma hayalleri kuruyor; yayınlanan yazıları başına gazetelerden aldığı birkaç kuruş ile geçinmeye çalışıyor. Yazıları umduğu kadar beğenilmeyince önce açlık ve yoksulluğun pençesine düşüyor, akabinde deliliğin sınırına doğru ilerİiyor. Hamsun açlıktan ölmek üzere olan bir gencin bu fiziksel ve ruhsal çöküşünü etkileyici bir dille anlatıyor. Bu çaresizlik anlarında dahi postu dik tutmaya çalışması, değerlerini korumaya çabalaması, saygınlığın o dış kabuğunun ardına saklanması, Hamsun’un kahramanını eşsiz kılıyor. Çalmıyor, dilenmiyor, kendini acındırmıyor, yalvarmıyor o. Günler süren açlık sonucu elleri titrer, gözleri kararır, bacakları tutmazken dahi gururunu, belki de geride kalan o son hayat ipini, elinden kesinlikle bırakmıyor.
Tüm romanı neredeyse hiç diyalogsuz; geçmişini hiç paylaşmadığı, fiziksel özelliklerine ise şöyle bir değindiği kahramanının iç sesi ile anlatırken sürükleyici ve etkileyici bir akış yakalamayı başarıyor Hamsun. Kahramanımızın ne geçmişini, ne de ailesini biliyoruz; zira onunla birlikte sadece bugüne, sadece açlığını nasıl bastıracağına odaklanmış durumdayız… Açlık öyle yoğun yaşanıyor ki, biz açlık çekmeyenlerin hayatımızı dolduran bir çok eylemi, ilişkiyi, düşünceyi, planı, hayali bir kenara itiyor. Nereden birkaç kuruş bulup bir öğünü kurtarabilirim hesabı, hayattaki diğer tüm çabaların önüne geçiyor.
Gençliğinden itibaren açlığı yaşamış Hamsun’un yaşam öyküsünü 
GIORDANO BRUNO incelemesinde (#77988840 ) çok güzel anlatmış, üstüne ne söylesem yersiz, gereksiz olacak. Açlığın içinden gelip Nobel Edebiyat Ödülü’ne aday olmayı başarabilmiş, üstüne üstlük böyle sefil bir hayata rağmen 90lı yaşlarına kadar hayata tutunmayı başarabilmiş Knut Hamsun, her şeyden önce bu azmi ile takdiri hak ediyor bence.
Romanın kahramanı birçok yönden 
Fyodor Dostoyevski’nin ölümsüz kahramanı; Suç ve Ceza’daki Raskolnikov’u andırıyor. Sanırım Hamsun’un Fyodor Dostoyevski’den oldukça etkilendiğini söylemek yanlış olmaz. Nitekim kahramanının iç dünyasını; tüm kararsızlıkları, çelişkileri, iniş-çıkışları ile dile getirişi ve değerleri sorgulaması, bence ustasına epey benziyor.
Kitap bana, her sabah yollarda gördüğümüz sayısız kağıt toplayan gençlerden birini hatırlattı. Yıllar önce soğuk bir günde önümüzde giderken aniden fenalaşarak yere düşen, ama hala arabasını ayakta tutmaya çalışan bu genç, kendi derdinden ziyade bizim ilgimizden rahatsız olmuştu. Ne doktora götürmemizi, ne de kendisine bir şeyler getirmemizi kabul etti; sadece birkaç yudum suya itiraz etmedi. Bir yandan da sürekli konuşuyordu; öğrenciydi o, arkadaşının yerine bugünlük kağıt toplamaya çıkmıştı, yoksa onun durumu iyiydi, açlık ve soğuk nedeniyle değil alışık olmadığı için düşmüştü, vs… Ayağa kalkana kadar bekledik, sonra ayrıldık yanından. Ancak söyledikleri ile görünüşünün zıtlığı çok garip gelmişti.
Maalesef şimdi anlıyorum ki, demek ki o da, o hayal edilemez açlığını gurur perdesinin arkasına saklamıştı.
··
9,4bin görüntüleme
Emeğine, dimağına sağlık arkadaşım..
Kaleminize sağlık. Cok guzel bir inceleme olmus
Kaleminize sağlık ne güzel bir inceleme olmuş😊 uzun zaman önce okuduğum bu eserde hala zihnimde tazeliğini koruyan birçok sahne vardır. Martin Eden ı okurken, O'nun mücadelesinde de bu eseri yer yer hatırlamıştım.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.