İstanbul’un çürüyen, kirlenen yüzünün ve insanlığın da şehirle birlikte yok oluşunun romanıdır. Yakaladıkları kuşları camii, kilise ve sinagogların kapılarında “azat buzat beni cennet kapısında gözet” diyerek satmayı meslek edinen çocuklar, artık kimsenin kuş azad etmek istemediğini gördüklerinde insanlıklarına yabancılaşırlar.
Umutların öldüğüne iyice inandığın bir anda insanlık,binbir yönden açan bir ışık-umut çiçeğiyle birden aydınlanıverir…
