··
2 artı 1'leme
·6,8bin görüntüleme
Kolay ağlayan biri değilim ama kitabın son sayfasına gelince gözlerim doldu ağlamamak için kendimi zor tuttum.Nasil bir hayat bu böyle mürşit efendiyi nereden aldı nerelere götürdü.Hayat mi acımasız yoksa hatalar yaptırarak hayatı zorlastiran insanlar mi acımasız.
Arkadaşın kızla yakınlaşabildi mi? Merakta kaldım ben :)
Bir kitap ancak bu kadar iyi anlatılabilir. İncelemenizi okurken o kadar rahat okudum ki nasıl okuduğumu ben bile anlamadım. Cümleleriniz çok akıcı. Bence sizde bir yazar yeteneği var. Elinize emeğinize sağlık bu güzel yazı için. :)
Benzer duygular içinde bitirdim kitabı.Bir ara Zehra'ya kızarken buldum kendimi.Neden bir gün önce gitmedin diye...Bana Ahmet Cemil'in maviden siyaha çalan hikayesini hatırlattı nedense.Neyse ki metroda değilim ve biten kitabın ardından dolan gözlerimi saklama ihtiyacı hissetmiyorum.
Selamların, sevgilerin ve güzel dileklerin alınmıştır Elif. :) Yorumumu ayrı olarak buraya yazıyorum ki biraz da genele hitap etmesini istedim zira okumak isteyen olur düşüncesiyle.
Türk edebiyatı gerçekten çok farklı zaten dile getirmişsin, çeviri değil bütünüyle yazarın kendisiyle muhatabız.
Kendi tecrübelerin de beni gülümsetti. :) Baya olmuş bu yazımı yazalı ve tekrardan okuduğumda ben de fark ettim güzel şeylerin dile getirilmiş olduğunu fakat çok bariz eksiklikleri ve yazım yanlışları var.
İnsan değişiyor, tecrübeleri artıyor başka başka insanlar tanıyor, kimileri hayatlarına etki ediyor... Sonrasında bir bakıyorsun artık sen eski sen değilsin belki daha katı belki daha duygusal belki daha umutlu belki daha umutsuz oluyorsun, hayat seni yalnızca bir şekilde bir yerlere sürüklemiyor iç dünyanı da değiştiriyor; yaşamımın o evreleri isyanlarla doluydu şimdi ise umutsuzluk kaplıyor tüm zihnimi... Artık yakın gelecek hatta uzak gelecek bile benim adıma oldukça puslu, önümü net göremiyorum. Kim görebilir ki! Neyin garantisini verebiliriz? Duygularımızın mı?
Pişmanlık! İnsanı tamamlayan bir hissiyat. Her an her dakika pişman olmak için var olmuş gibiyizdir hayatta. Fütursuzca giriştiğimiz her aksiyonun patlaması bir gereklilikmiş gibi! Güzel veya kötü anlarıyla geri de kalıyor her anımız, biz ise hep pişmanlık duyuyoruz iyi olana da kötü olana da. Nedendir bu kadar keşkelerimiz?
Biz yaşamasını, sevmesini hatta nefret etmesini dahi bilmeyen insanlarız. Sınırlarımız asla çizili değil. Bir gün zamanı geldiğinde birer birer anılarımızı bu dünyaya bırakarak gideceğiz. Biz etten kemikten var olmayacağız belki, fakat anılarımız bu dünyanın bir boyutunda bir şekilde var olmaya devam edecek ve birileri bu düşsel varlıktan etkilenecek... Kimisi pişmanlık duyacak kimisi mutlu olacak ama mutlaka etkilenecek. Mürşit efendinin bir şekilde o kitabın içinden çıkıp çıkıp aramızda dolaşması, bizleri etkilemesi gibi...
Çok uzattım sanırım ama yazdıklarına karşılık bu düşünceler uyandı bende umarım sıkmamışımdır. Sağlıcakla. :)
Bu yorum görüntülenemiyor
Küfürlere çok gerek var mı sence ya da nokta nokta yaptıktan sonra ne değişiyor?
Bu yorum görüntülenemiyor
Ne güzel bir yorum bende bugun bitirdim gozlerim doldu hala etkisindeyim
Anıl Bey insanların karakterlerini okuduğu kitaplardan ve yazdıklarından anlamaya çalışmak gibi bir uğraşım var. Fakat siz oldukça ilginç bir karaktere sahipsiniz.Karakteriniz bir küfürü açıkça yazamayacak kadar naif mi yoksa bu küfürü söz ile ifade edince hiçbir sorunun olmadığını, yüksek ihtimal kadın takipçilerinizi baz alıp açıkça yazmanın uygunsuz olacağını düşünecek kadar bozuk mu ? Arada bıraktınız beni.
Karakterimi bir küfür anektoduna kadar indirgeyip yargida bulunmaya çalışmak ne kadar doğru bilmiyorum ama toplum nezdinde bozuk bir karaktere sahip olduğum söylenebilir.
7 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.