Yazacaklarım yalnızca, ‘Canım Aliye, Ruhum Filiz’ kitabına dair olmayacak. Bu okuduğum onuncu Ali kitabı oldu. Ben Ali’yi okumaya geç başladım. Sebeplerini yazacağım. Kuyucaklı Yusuf ilk okuduğum kitabıydı ve 25 yaşımdaydım. Ondan sonra yine yıllar boyunca Ali okumadım. 2010’lu yıllarla birlikte tekrar okumaya başladım. İyi de yapmışım.
Peki neden Ali’ye karşı mesafeliydim? Bunun temel sebebi maalesef dünya görüşümdü. Çünkü ben daha lise yıllarımda iken Atsız’ın ‘Hesap Böyle Verilir/İçimizdeki Düşman/En Sinsi Tehlike’ kitabını okumuştum. Orada ‘İçimizdeki Düşman’ broşürü Sabahattin Ali’yi yerden yere vuran bir metindi. Sonrasında yine bazı siyasal İslamcı kitaplarda ‘Vatanı Terk Eden’ bir hain olarak anlatılan Ali’yi okudum. Ve böylece maalesef onu –ve daha nicelerini- yıllarca hiç okumadım.
Yeri gelmişken Atsız’ın da neredeyse bütün eserlerini okudum ve bazı fikirlerine katılmasam da Atsız’ı sever; saygı değer bulurum. Kaderin cilvesi; bugün yaşarlarken birbirlerinden nefret eden bu iki büyük kalemin kitapları benim kütüphanemde yan yana duruyorlar.
Ali’nin şairliği ve hatta romancılığından da iyi olan tarafı bence hikayeciliğidir. Bunu da söylemem lazım.
Kitaba gelirsek; Ali’nin feci sonunu bilen bir okur olarak bu kadar ailevi, bu kadar sıradan mektuplar bile bana hep hüzünlü geldi. Ben de bir eş, bir babayım. İster istemez empati kurdum. Fikirlerine katılıp katılmamak kişiye göre değişir ama Ali’nin gül bahçesi içinde bir hayatı olmadığını, maddi sıkıntılarla, mahkemelerle, hapislerle uğraştığını fakat bir yandan da takdir edilecek bir sevda ve sadakatle eşine tutkun bir eş; kızına meftun bir baba olduğunu görebiliyoruz.
Öyle bir devirmiş ki, Atsız’ı, Ali’yi, Nazım’ı, Said Nursi’yi, Necip Fazıl’ı… Farklı cenahlardan pek çok kişiyi mapus damlarına atabiliyormuş.
Şiddete bulaşmadan, kimseye zarar vermeden okuyan, yazan, düşünen, gazetecilik yapan herkese selam olsun. Maalesef bu ülkede makus talihi ve mahvedilen hayatı ile yeni Sabahattin Ali’ler var edilmeye devam ediliyor…
