İnsan yazdıkça konuşmaya kıyasla kendine dair daha çok şey buluyor, en azından sessizce, yargılanma korkusu olmadan, söylemek istediği şeyler kulak ardı edilmeden, istediği gibi özgürce karalayabiliyor, kendine kısmen de olsa ulaşabiliyor.
Yeri geliyor yazdıklarına geri dönüp baktığında sahi bu ben miymişim deyip güler, kederlenir, kendindeki gelişmeye hayret eder, bir nevi kendini de okumaya başlıyor.
Hayatta karşılaştığı her şeye bazen anlık çıkışlar yapsa da buna daha ılımlı ve çözümcül yaklaşmayı zamanla öğreniyor, hayatı en azından kendince okumaya başlıyor.
diye düşünüyorum :)