Çocukluk yıllarımızı hiçbirimiz kusursuz bir ortamda geçirmedik. Hepimiz önce ebeveynimizin, sonra da üst-sistemlerin "şeyleri" olduk çeşitli oranlarda. Özerkliğimiz de doğal olarak, "şeyler" dünyasında seçimler yapabilmekle sınırlı kaldı. Kaçımız çocuklarımızın iç dünyalarına ulaşabiliyoruz? Ya da onların iç dünyalarını tanımaktan korktuğumuzun farkında mıyız? Eşinizin, partnerinizin ya da yakın dostlarınızın sizi tanımasına ne kadar izin veriyorsunuz ya da onlara yansıttığınız ihtiyaçlarınızın ötesinde, onları ne kadar tanıyorsunuz ya da tanımak istiyorsunuz? Azımsanmayacak sayıda insan birbirlerini tanıdıkları varsayımlarıyla birlikte bir ömür geçiriyor. Çünkü bütün bu ilişkilerin içindeyken biz kendimizi anlamaya çalışmaktan kaçmıyoruz. İlişki içinde karşı tarafı değerlendirmeye çalışıp ona göre tepki vermekle sınırlanmış bir beraberlikte, kendi içimizde olanları algılayıp kendimizi olduğumuz gibi ortaya koyabilmemiz zaten mümkün değil.
·
595 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.