Baudelaire’in estetik anlayışı da, ilkesini, kuşkusuz kendisinin gerçekleştirdiği ve özellikle çelişkili bir ayrıksınlığın bir tür sürekli gösterimi içinde ortaya çıkan ikili kopuşta bulur:
Züppelik, yalnızca öyle görünmek ve şaşırtmak isteği değildir; farklı olma gösterisi hatta hoşa gitmemekten duyulan zevk, ses, devinim, alaycı şakalarla yoğun bir şaşırtma, kızdırma isteğidir; bu, aynı zamanda ve özellikle tümüyle bir ben kültürüne (tapıncına değil), daha açık bir anlatımla algılama ve düşünce yetilerinin yüceltimi ve yoğunlaştırılmasına yönelik etik ve estetik bir durumdur.