Anne babalar, otoritelerini hiçbir şekilde riske atmadan, alçakgönüllülükle, çocukları için son derece önemli olan danışmanlık rolünü kabul etmeli. Bir danışman olarak hiçbir karar dayatmamalı ve kendi bakış açıları kabul görmediğinde de sinirlenmemeli. Temelde olması gereken, çocuğun kendi kararlarının ağırlığını, sorumlu ve etik bir şekilde üstlenmesi; bu, birey özerkliğinin gelişiminde önemli bir biçimlenme uğrağı. Kimse önce özerk olup sonra karar almaya başlamaz. Ozerklik, farklı farklı ve sayısız kararı barındıran bir süreç sonunda gelir. Örneğin neden çocuğunuza, daha küçükken, ödev yapmak için en uygun zamanın hangisi olduğunu sormuyor ve çocuğunuzu bu konuda birlikte karar almaya teşvik etmiyorsunuz? Neden ödev yapmak için en uygun zaman hep anne ve babalar için uygun olan zamandır? Çocuğun, diğer herkes gibi, kendi özerkliğini oluşturma sürecinde yer alma hakkını ve görevini vurgulama firsatı neden heba ediliyor? Kimse, bir başkasının özerkliğinin öznesi olamaz. Öte yandan hiç kimse, yirmi beş yaşına gelince birdenbire olgunlaşmaz. Ya her geçen gün biraz daha olgunlaşırız, ya da olgunlaşamayız. Özerklik, bir kendi olma sürecidir, bir olgunlaşma, olma sürecidir. Bu ise bir gün de olacak bir iş değil. Özerklik pedagojisi, karar ve sorumluluk almayı teşvik eden, bir başka deyişle özgürlüğe saygı duyan deneyimlere odaklanmalı.
Sayfa 148Kitabı okudu
·
133 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.