Aramızda sadece birkaç adım mesafe vardı.Kalbim kafesinde çırpınıyor,nefesim hızlanıyor ve gözlerim kararıyordu,öyle hissediyordum.O yaşlı adamdan ayıramıyordum gözümü ve başka bir yere bakamıyordum.Hem de titriyordum ama nedenini bilmiyorum.Korku değildi tam olarak hissettiğim şey.Daha farklı daha fazla bir hâl…
“Bu yol yalnız yürünmez evlat.Bu yük yalnız taşınmaz”diye bir ses çıktı beyaz sakallarının arasında kırmızı bir mercan gibi duran dudaklarından.
“Siz”dedim ve yutkundum birkaç kez.Konuşmakta zorlanıyordum.”Siz,gecenin bu vakti,burada ne yapıyorsunuz?”
“Sırları saklamak için en kıymetli vakittir gece.Sırrımı saklıyorum.”
“Ne sırrı?”dedim tekrar yutkunarak”nereye saklıyorsunuz?”
“Gönlüne saklıyorum evlat.Onlarca asırlık bir sırrı senin gönlüne saklıyorum.”
Hiçbir şey anlamadım.Anlayacak hâlim de yoktu zaten.Ve soracak gücüm de…Aklım”kaç,git”diyor,gönlüm”ellerine sarıl”diye haykırıyordu.Sadece çok fazla düşünemeden ve titreyen dudaklarımın arasından bir sual düşüverdi:
“Peki,siz kimsiniz?”
“Bu yolda yoldaşınım senin,bu sırda sırdaşınım.Dedenin duası kabul oldu”dedi.
Sayfa 224Kitabı okudu
·
232 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.