Budala! Zekaca geri olan değil Dostoyevski'nin Budala'sı; bir şeye aşırı düşkün olan Budala, üzmemeye. Dosto'nun diğer eserlerinden daha farklıydı bu eser, çok fazla kopukluk vardı: Bu durum belki birçok karakterin öne çıkarılması ile kendiliğinden oluşuyordu. Tabii bu durumu okurken gözlemledim, daha neticeye ulaşmadığım için o süre içerisinde düşüncelerimi olumsuz etkiledi. Ancak Virginia, okumalar hakkında bir yargıya varmamız için sürecin tamamlanmasını beklememizi tavsiye eder. Resmin tamamını ancak o zaman görebiliriz, dolayısıyla fırçanın bir izi olarak pek bir şey ifade etmeyen bir kesit, bütünü içinde değerlendirdiğimizde anlamlı bir hale gelebilir. Ve bu eseri bir bütün olarak görmeye çalıştığımda, fark ettim ki, her karakter kendi içinde, eser için dile getirdiğim gibi kopukluklar yaşıyor. Bu bir yöntem miydi! Bilmiyorum...
Budala okuruna ne kazandırabilir? Açıkçası kitapta geçen hiçbir karakteri tanımlayamadım. Yani kısaca, şöyle olan bunları şunları yapar; şöyle davranır, böyle davranır diyemem. Onun için tanımlamayı geçiyorum. Üstünde durduğum can alıcı nokta, insanı parçalar halinde değerlendirdiğimizde, daha anlaşılabilir olacağı yönünde. Ve izah etmeye çalıştığım bu prensibi anlayabilmek, bu kitabı okumak için yeterli bir sebep olduğunu düşünüyorum.
