Yusufu ZüleyhaBismillahirrahmanirrahim
Kıssaların en güzeli,
Züleyha'nın gözbebeği,
Ben diyim 50 siz diyin 100 kadının,
Uğrunda ellerini kestiği.
Bir kanlı gömleğe sığdırılan,
Karanlığın ortasına atılan,
Kurdun duasıydı akıllara kazınan,
"Ya akla ya kurut beni Yüce Yaradan!"
Mutluluk evini hüzün evine çeviren,
Kardeşlerince aklı çelinen,
Küçücük kuyuda hayat veren,
Yine aynıydı peygamberlik veren.
Kenan'dan Mısır'a,
Kızgın çöllerde ayakları yana yana,
Bir karınca misali dura kalka,
Yalvararak Allah'a ağlaya ağlaya.
Kitli kapılar arkasında,
Züleyha'nın albenisi altında,
Sabrıyla sınandığı o anda,
Koşarak attığı o adımlarda.
Biri sultan biri köleydi,
Üstelik evliydi Aziz'in eşiydi,
Kölesine köle oldu tabuları devirdi,
Ama Yusuf iffetliydi, bilemedi.
Yine bir gömleğe sığdırılan kaderi,
Yine karanlığa itmişti güzeller güzelini,
Bir adım daha yaklaşmıştı sevgilisine,
Öğrenmişti rüya ilmini.
7 sene 7 kat karanlıkta,
Artık sultandı Mısır'a,
Gönderince gömleğini babasına,
Karanlıkları aydınlığa çevirdi o anda.
Göz nuru gönül ferahlığı oldu babasına,
Yılların hasreti vuslata erdi sonunda,
Kalpler secdede buluştu,
Şükürler olsun Allah'a.
Ve Züleyha, Züleyha, Züleyha...
Bu sefer oydu mahkûm olan karanlığa,
Kalkınca bir çift el duaya,
Hakikate açılmıştı Züleyha.
Her ne kadar basit veya çocukça da olsa bu dizeler döküldü yüreğimden kağıda. Hz. Yusuf'a olan sevgim kıssaların en güzeli olmasından mı, pek çok dizisi veya filmi çekilmesinden mi, babamın adı Yakup, kardeşimin Yusuf olmasından mı ileri geliyor bilmiyorum ama bir başka seviyorum onu.
Bu kitap sayesinde onu bir kez de Züleyha'nın gözünden gördüm, onun yüreğiyle sevdim.
Aynanın karşısında oturup simsiyah saçlarına kırmızı güller takmasına yardım ettim. Aynadan bir saray yaptırırken ben de oradaydım. Hepsi Yusuf içindi bu hazırlıkların, ona daha güzel daha çok görünmek içindi. Kapılar kapanıp da o odada yanlız kaldıklarında, üçüncü kişinin de şeytan olduğu o anda, Yusuf (a.s.)'ın başını bir an kaldırmadığı o anda... Hepsinde ben de vardım.
Tekrar tekrar okudum sayfaları, her birinde tekrar tekrar hazırlandı Züleyha ve her birinde tekrar tekrar başını çevirdi Yusuf. O da insandı ve onun da nefsi vardı, Züleyha iki dirhem bir çekirdek gencecik bir kadındı. Onu beğenebilir ve davetine icabet edebilirdi ama etmedi. Neden? Neden Züleyha'yı kabul etmedi? Bu sorunun cevabını verebilirsek daha pek çok sorunun cevabını verebiliriz. Çünkü Rabbi ona öyle emretmişti ve O ne dediyse oydu, aması yoktu. Onunla o odadan çıkacak gücü bulmuştu.
Bu kıssada Hz. Yusuf iffetin ve tesettürün salt kadınlar için değil erkekler için de var olduğunun güzel bir örneği. Hepimiz biliriz bu kıssayı ama pek dikkat etmeyiz bu detaya. Bazı gerçekleri halının altına süpürür hiçbir şey yokmuş gibi üstüne basar geçeriz. Ta ki halının altındaki gerçekler birikip de yürürken dengemizi bozana kadar. O zaman bazı şeyler dank eder kafamıza, belki oturup düşünürüz nerede hata yaptığımızı. Ama insanoğlu bu ya, yine kendisinde kusur bulmaz.
Hz. Yusuf bütün bunların üstünde tam bir iffet abidesiydi. Tüm gözler üzerindeyken gözlerini yere indirebilmişti. Bakmamıştı. Hayranlığım daha da artmıştı çünkü yapabilecekken yapmamıştı, isteseydi yapardı ama istememişti. Güzeller güzeliydi gözler önündeydi ama mühürlemişti gözlerini. Kim olsa severdi, Züleyha da sevmişti. Onun Yusuf'da gördüğü, Yusuf sanıp bütün sevgisini verdiği çok daha büyük, bambaşka biriydi. O bilmeden sevmişti. İkisi de çok seviyordu, ikisi de aynı kişiyi seviyordu, ikisinin de haberi yoktu.
Bunları tekrardan farklı bir kalemden okumak minik kalbimi heyecanlandırdı ve titretti. Bu titreme beni kendime getirdi ve tekrardan düşünmemi sağladı, bu düşüncelerim sonucunda ortaya tek bir cümle çıktı:
Yaradılanı severim Yaradan'dan ötürü.
