canınla süpür cânânın kapısını
tuhaf şey Canan, bir zaman göremeyince sevdiğinin yüzünü unutayazıyor insan, kaşını gözünün üstüne koyamaz hale geliyor, yüzünün ifadesini bulamaz hale geliyor ama biliyor musun kalbinden hiçbir şey eksiltmiyor bu körleşme, aksine kalbinde tuttuğu yeri daha da derinleştiriyor, daha da genişletiyor, daha da büyütüyor Canan, aşkın kaşla gözle ne ilgisi var ki zaten, mesele bundan çok daha büyük, kalp kalbi görüyor, kalp kalbi seviyor, "seni ilk gördüğüm an" dediğim şey mesela, bir günün içinde miydi, her günün içinde miydi, kim bilebilir, belki "seni ilk bildiğim an" demeliyim ben ona, seni ilk bildiğim an, böyle deyince bunun bir hayat anlamına geleceği sır değil elbet, benim bütün ânlarımı, dakikalarımı, saatlerimi, günlerimi, benim bütün yaşadıklarımı getirip o ânın içine sığdırmak mümkün Canan, zaman bir andan ibarettir diyenler haksız mı bu durumda, hayat bir ân, bir can, bir de Canan, hayır sadece Canan...
Sayfa 111 - Vadi yayınlarıKitabı okudu
·
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.