Düşünce ve eylemde özgür olsak da gökkubbedeki yıldızlar gibi görünmez bağlarla bir arada tutuluyoruz. Bu bağlar gözle görülmez ama onları hissedebiliriz. Parmağımı kesersem canım acır: Bu parmak benim bir parçamdır. Üzgün bir arkadaşımı görürsem ben de üzülürüm: Arkadaşımla ben birizdir. Sonra ölmüş bir düşmanımı görürüm. Evrendeki bü tün cisimler arasında en az umurumda olan bir cisim. Yine de beni kederlendirir. Hepimizin bir bütünün parçası olduğunu kanıtlamaz bu?