" Hayatı bir han olarak tahayyül ediyorum, çöküş arabası gelene kadar orada kalacakmışım. Araba beni nereye götürecek bilmiyorum,çünkü hiçbir şey bilmiyorum. Dört duvar arasında beklemek zorunda olduğuma göre hanı bir hapishane olarak da kabul edebilirim,çeşit çeşit insanla karşılaştığım için, dostlukların yeşerdiği bir yer olarak da . Huysuz ya da görgüsüz biri sayılmam. Odasına kapanıp kendini yatağa atıp gözünü bile kırpmadan bekleyip duranları kendi hallerine bırakıyorum; kulağıma hoş seslerin ve müziklerin çalındığı salonlarda gevezelik edenlere de ilişmiyorum. Kapının önüne oturup gözlerimi ve kulaklarımı manzaranın renkleriyle ve müziğiyle sarhoş ediyor, arabayı beklerken alçak sesle, yalnızca kendim için bestelediğim anlaşılmaz şarkıları söylüyorum..."
Sayfa 29 - Can Yayınları, Çeviren; Saadet Özen
·
38 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.