"Senin anlaşmak dediğin nedir ki, her bizi duyan anlıyor mu dediğimizi" cümlesiyle hafızama kazındı Ahraz. Sıradan bir kitapçı gezim sırasında "cildi parlak kağıt kaplı pahalı kitaplar "( Cem Karaca dinlemenin vermiş olduğu etki) arasında görmüştüm. Ait olmadığı yerde durduğu o kadar belliydi ki. Her ne kadar o an almak istemiş olsam da ucuzcu yanım ağır bastı ve kitap fuarına kadar bekledim kitaba sahip olmak için. İyi mi yaptım, kesinlikle hayır.
Adile ve İsrafil. Kalabalık içinde yalnızlığa terk edilmiş, görmezden gelinmiş kenara itilmiş, ezilmiş ve bunlara neden maruz kaldığını bilmeyen anne ve oğul. En muhtaç anında Adile' nin suratına kapıların kapanmasıya İsrafil'in sonsuz bir sessizliğe gömülmesi. Çaresiz bir annenin gökyüzüne bıraktığı sessiz çığlık ki içi lanet ve beddua dolu. Bu bedduaya maruz kalmış, kendi ektiğini biçmiş, nefretten gözleri görmez olmuş kasaba halkı. Zamanla bu nefrete dahil olan Yusuf, Vasil, Marika ve Zehra.
Deniz Gezgin'in büyüleyici bir kalemi var. İlk sayfadan itibaren başlayan etkileyicilik sizi sarıp sarmalıyor. Yazarın muhteşem üslubu sayesinden kitaptan alacağınız zevk kat be kat artıyor. O kadar güzel cümleler kurmuş ki yazar bütün kitabı alıntı yapabilirdim. Kurgunun birazcık daha güçlü olması kitabı kusursuz yapabilirdi ama genç bir yazar için bunu kusur olarak görmüyorum. Bol miktarda mit kullanmış yazar ve bu da kitabı masal tadına ulaştırmış. Gökyüzü renkli köpeğin bu masalsı hikaye içinde en çok aklımda kalan unsur olduğunu da söylemeliyim. Kasaba halkının yersiz kötülüğü, halden anlamaz merhametsiz tavrı öfke ve nefret duygusunu en yükseklerde yaşayan bana bile kendimi sorgulattı bu açıdan kitap gerçek anlamda hayatımda ayrı bir yer edindi.Böyle güçlü, geleceği parlak yazarları keşfetmek, okumak beni çok mutlu ediyor. Deniz Gezgin ile tanışmayan varsa bence çok geç kalmamalı ve Ahraz kesinlikle okunmalı.
