Sevgi uyuyordu, ben uyumuyordum, aşkımızın geleceğini hazırlıyordum, Canım tabaklar diyordum, beni mahçup çıkarmayın ilerde, onun yani Sevgi’nin tabirleriyle konuşuyordum, kendi kendime konuşurken bile, mahçup etmeyin demiyordum, kendimle konuşurken bile onun hoşuna gitmeye çalışıyordum, ara sıra ellerimin bulaşığıyla onun uyuyuşunu seyrediyordum, demek onu seviyordum diyordum kendi kendime.
Olmadı, kısmet değilmiş albayım, mutfak temizliğiyle olmuyormuş. Uyanınca boynuma sarılmıştı uykulu kollarıyla. Ben de bütün iş bundan ibaret sanmıştım, esas meselelere boş vermiştim, tabakları suları bile akmadan onları kurulamıştım, beni azarlamıştı, çünkü kurulama bezleri hemen ıslanmıştı, ondan azarlamıştı, beni bu kadar seven ve ikide bir kollarını boynuma saran kadın beni neden böyle önemsiz bir mesele için azarlamıştı? İyi niyetlerle iyi eserler verilemeyeceğini neden hatırlatmıştı? Neden albayım?
Sayfa 82 - İletişim Yayınları
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.