2009 Nisan’ının bir gecesinde Emrah Altuntecim, eşi Ceyda’ya heyecanla seslenir:
- Yürüyelim Ceyda!
Ceyda bir an beklemeden cevap verir:
- Yürüyelim!
- Uzaklara, çok uzaklara yürüyelim! Hiç bitmeyecek bir yolda yürüyelim…
- Yürüyelim ama nereye yürüyelim?
- Bilmiyorum Ceyda… Ama çok uzaklara yürüyelim!
Heyecan içinde yüreğimin titrediğini hatırlıyorum. Saçlarımdan, sırtımdan ayak uçlarıma kadar tüm vücudumu saran bir cevap o an Ceyda’nın dudaklarından dökülüverdi:
- Hz. Mevlana’ya yürüyelim...
