Çok düzenli ve tek düze gibi görünen ama aslında her şeyin çok düzensiz ve adaletsiz işlediği bir yerde geçiyor hikaye. Sesini bile çıkaramayan felçli bir hastayı döverek güya düzeni koruyan, görevini yapan bir personel; hastaları görme gereği duymayan, bir hastayla konuştuklarında delilikle yaftalanan doktorlar; normalde saygı duygulan doktor delirince(!) öldüresiye dayak yemesinin gayet olağan karşılanması; insanlara cansız bir nesne gibi davranan memurun bir heykelin karşısında ağlayarak huzur bulması... Her şey çok saçma ama çok tanıdık. Kitapta en sevdiğim kısmı alıntıladım. Ayrıca okurken not aldığım kısmı da yazayım. "İnsanın inancı yoksa da dua etmeli, huzur duyarsın." Bu söz asil zümreden olan yaşlı postane memuru Mihayil Averyoniç'e ait. Herkese saygısızca, aşağılayarak davrandıktan bir paragraf sonra Meryem Ana ikonuna secde edip gözyaşları içinde dua edip doktora ikonu öpme tavsiyesinde bulunurken bu cümleyi kuruyor. Yalnız ilk başlarda İvan'ın organize olmamış, anlaşılmayan cümleler kurduğundan bahsedilmişti. Oysaki doktordan ve kitaptaki tüm karakterlerden daha iyi konuşuyor. Günümüz tıbbıyla İvan'ın ve doktorun kaderi nasıl olurdu merak ediyorum.

Altıncı KoğuşAnton Çehov · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202270,2bin okunma

19 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nur