Ben hep şimdiki zamanda yaşarım. Geleceği bilmem. Artık geçmişim de yok. Biri , her şeyin mümkün olmasıyla çöküyor üzerime , öteki , barındırdığı hiçbir şeyin gerçek olmamasıyla. Ne umutlarım var , ne de pişmanlıklarım. Hayatımın bugüne kadarki halini -yani çoğunlukla , istediğimin tam tersi şekilde aktığını- bildikten sonra ne söyleyebilirim ki geleceğim hakkında , beklemediğim , dilemediğim bir şey olacağından, benim dışımdan bir yerden , hatta bazen kendi irademin bir oyunu olarak başıma geleceğinden başka ? Geçmişimde ise , hatırlayıp da gereksiz yere yeniden yaşamayı arzulayabileceğim hiçbir şey yok. Kendi benliğimin izinden , onun bir benzerinden başka bir şey değildim ben. Geçmişim, olmayı başaramadığım her ne varsa onlarla dolu. Uçup gitmiş anlardaki duyguları bile özlediğim yok: Duygu şimdiki zamana muhtaçtır; o an geçtikten sonra sayfa kapanır ve hikaye sürer, öykü ise biter.
·
245 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.