Şiir kitaplarının, içinde muhteşem şiirleri saklasa da ekseriyette vasat şiirlerden oluşmaları gibi genel bir durum söz konusudur. O birkaç güzeli görmek için çevirir dururuz sayfaları. Ancak Neruda'nın şiirleri öyle değil. Her şiirinde en az birkaç dizeyle yakalıyor sizi.
Pablo Neruda, meseleleri olan bir şair. Gün boyu, ezilen halklardan, ölen çocuklardan bahsederken düşen omuzlarıyla evine vardığında, onu karşılayan yalnızlıkta duyduğu geceyi, o gecede parıldayan yıldızları, yaprakların hışırtısını, dalgaların sesini anlatıyor şiirlerinde.
Çok sevdiğim dizeleri oldu fakat incelemenin sonuna "Burada Yaşıyoruz" şiirinden şu birkaç dizeyi iliştirmek isterim:
"Az şey değil bu, değil mi?
Bir yalnızlıkta yaşamak, birini beklemek
Çoğul sanıp kendini
Dirilmek tek başına"