Galiba ilk kez aşık oldum. Tatlı. Genel işte yani tatlı biri. Her anlamda mükemmel. Korkutuyor aslında bu mükemmelliyet. Ya alışırsam? Ya üzülürsem? Normal değil mi? Normal bence. Düşünüyorum işte. Düşünmeden edemiyorum. N'apalım? Halbuki aklım ondayken nasıl düşünebilirim ki? O da bi başka çelişki işte. Abartıyor muyum acaba? Sanmam. Neden abartmış olayım ki? Abartsam bile ne bunun farkındayım ne de umrumda. Şu an sadece "o". Aslında sadece şu an değil. Hep "o". Öpesim var. Yine de bazen korku bastırıyor yeniden. Unutasım geliyor. Yani imkansızı başarmak. Peki gerçekte de unutmak istiyor muyum ki? Tartışılır. Belki de beynimiz, düşüncelerimizin yerine aslında kalbimizin iç sesini dinliyordur. Bizim bile bazen çözemediğimiz o iç ses... Benlik? Belki de... Zor ya. Gerçekten zor. Ama aslında her zaman zor albenili gelmez mi insana? Belki de bu yüzden aslında memnunumdur. Üzüntümün de sevincimin de sebebi "o" sonuçta. Göz yaşlarımın akma sebebi önemli mi ki? Akıtan o olduktan sonra... Yoo, neden öyle olsun ki? Peki, ben neden açıklama gerekliliği duyuyorum, onu da çözemedim. Neden açıklayayım? Açıklamam mı gerekli ki? Hayır. Yaşıyorum işte. "O"nunla ama "o"nsuz gibi. Kafamda mı kuruyorum yoksa... Bazen yine korku basıyor ama bu sefer yaşayamamaktan değil, sözde yaşıyor olmaktan. Rüya gibi çünkü. Ya uyanırsam? Ya uyanırsak? Çok felsefe insanı yorar. "O"ndan bahsetmek felsefe mi ki? Belki de... Kim bilir? "O"nsuz "ben" diye bir şeyin varlığına inanmamak da felsefeye girer mi? Meraklıyım. Tüm benliğimle "o"na aitken bu merakım garip aslında. Her şey gibi.
·
42 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.