Ben bu kitabı beğendim dersem kitaba hakaret olur. Çünkü beğeni kelimesi kitabın harikalık oranını karşılayacak yeterlikte değil. Çok değil daha dündü sanırım ya da ondan önceki gün de olabilir tam hatırlamıyorum anneme Nietzsche'yi sevmediğimi söylemiştim. Tanrı'ya karşı olan görüşünden değil (o kadar da yobaz değilim.) Sözleri biraz sapkın, ataerkil, saçma geliyordu. Uçuk kaçık bir müptezel olarak görüyordum.Yani herkesin bir zevki vardır. Herkes aynı meyveyi sevemez. Ama ta ki hakkında biyografi okuyana kadar... Sanırım popüler kültürden ötürü bir ön yargı oluşturduğumu fark ettim. Kitabın ortalarına yakın bir yerde ağlama seviyesine geldim ama kendimi bastırdım. Büyük konuşmuşum.
Bir kez daha anladım ki, bir yazarı sadece fikriyle değil, yaşadıklarıyla da değerlendirmek gerekir. Atsız'ı Atsız'ın yaşadıklarıyla, Nazım'ı Nazım'ın yaşadıklarıyla, Necip Fazıl'ı Necip Fazıl'ın yaşadıklarıyla, Nietzsche'yi de kendi yaşadıkları ile değerlendirmeliyiz. Zweig'in kendi acı koşulları ve biyografisinde konu edindiği Nietzsche'nin koşulları arasında bağıntılar da göze çarpıyor okurken. Belki de o yüzden bu yazarı bilhassa seçmiştir.
Kitabı şiddetsiz tavsiye ediyorum.
